Σαν τον Καραγκιόζη

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει
είναι π’ ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη.
 Φίλους και εχθρούς στις μικρές μου πλάτες
όμορφα να σήκωνα, σα να ’ταν επιβάτες.

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
ποιο φορείο θα μάς κουβαλήσει.
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει σώμα να ψηφίσει, να ψηφίσει

Σαν κουκιά μετρώ τα λόγια του καμπούρη
πίσω απ’ το λευκό πανί, μέσα απ’ το κιβούρι.
Μα όσο κι αν μετρώ, κάτι περισσεύει
τρύπια είν’ η αγάπη μας και δε μάς προστατεύει

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
κόκκινο αυγό ή καρναβάλια.
Μέσα από την κάλπη, τη στατιστική
μάς κοιτάει ο Χάρος και τού τρέχουνε τα σάλια

Σαν σκιές γλιστρούν λόγια και εικόνες
κάρα σκουπιδιάρικα φεύγουν οι χειμώνες.
Κι αν δεν ντρέπεσαι να καθίσεις πίσω
έλα στην παράσταση να σε γιουχαίσω

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελή
ποια αγάπη τάχα μάς φυσάει.
Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί
που δεν έχει απόψε πού να πάει, πού να πάει.